หญิงชายทุกท่านผู้หวังสวรรค์เสวยสุข
จงถอดถอนอบายมุขออกจากกายจากใจ
มีธรรมะเป็นคู่มือยึดถือนำทาง
เหมือนมีแสงสว่างส่องทางชีวิตไสว
เคยอับเฉาเศร้าสร้อยเหมือนกับหอยตกไห
เคยมืดมนมามากเคยลำบากมาไม่น้อย
โอ้ว่าไหคือเหวแห่งความเลวความหลอก
ตกแล้วหาทางออกทางขึ้นได้อย่างไร
วนเวียนวุ่นวายอยู่ในอบายหกประการ
เช่นดื่มสุราสาธารณ์นั่นทรมานจิตใจ
ความคิดคุดคู้ติดอยู่แค่ในขวด
มัวแต่ดื่มมัวแต่ดวดโอ้อวดกันทั่วไป
ชูแก้วเหล้าไชโยนึกว่าโก้มีเกียรติ
ลืมว่านั่นน้ำเสนียดน่ารังเกียจฉิบหาย
เห็นมีแต่กินแล้วคลานเหมือนตัวอะไร
น้ำเสนียดมีเสน่ห์กินแล้วเท่ห์หรือท่าน
ต้องหมดตัวหมดตูดหมดตับหมดไต
เสียเงินเสียทองให้น้ำดองมันดูด
ซมซานซอมซ่อพ่อไปตกไห
ลูกเมียอยู่ทางบ้านกินข้าวสารกรอกหม้อ
อยากจะร้องว่าพ่อโว้ยเงินไม่มีใช้
อดอยากปากแห้งหมดแรงหิวโหย
จงรีบลดรีบละน้ำจัญไร
ผู้เป็นพ่อเป็นผัวจงรู้ตัวเสียเถิดนะ
ยืนยิ้มอยู่กับโลกอย่างสบายใจ
หากหมดอบายมุขก็หมดทุกข์หมดโศก

หนุ่มเอ๋ยหนุ่มน้อย สามัญสำนึกเจ้ายังด้อยเป็นหนักหนา
พอเย็นลงก็ดื่มด่ำร่ำสุรา และพูดจาด่าทอพ่อแม่กัน
นี่หรือการพักผ่อนเมื่ออ่อนล้า หรือพักผ่อนด้วยสุราดูน่าขัน
นั่งกินเหล้ากินถั่วตัวเป็นมัน ให้คืนวันผ่านไปไร้สาระ
เป็นหญิงสาวเดินผ่านก็ขานเกี้ยว เหมือนเสียงเกรียวของสุนัขอันกักขฬะ
ใครจะเห็นสัปดนไม่สนซะ นี่แหละคือเศษขยะในสังคม
ในรั้วร้านมังสวิรัติไม่จัดจ้าน หนุ่มผู้หนึ่งเบิกบานผสานผสม
เขาทำงานง่วนสนุกไม่ทุกข์ตรม ด้วยอุดมความขยันสร้างสรรค์จริง
ไม่สนใจเสียงชั่วนอกรั้วร้าน เขาทำงานที่ตนมุ่งไม่สุงสิง
เช็ดกวาดถูร้านตลอดไม่ทอดทิ้ง ทำทุกสิ่งด้วยเบิกบานในงานบุญ
นอกรั้วร้านมังสวิรัติยังจัดจ้าน ในรั้วร้านมังสวิรัติไม่จัดจุ้น
หนุ่มนอกร้านร่ำสุราไร้ค่าคุณ หนุ่มในร้านทำงานบุญอบอุ่นเอย

 

เทวดา:
ใครกันแหวกว่ายเวิ้ง        มหาสมุทร
เพียรอยู่มิยั้งหยุด            ย่อท้อ
ฟากฝั่งที่เร่งรุด                ไหนเล่า
ลอยล่องชวนหยอกล้อ    ยากแท้   ไปถึง

มหาชนก:
ดูก่อนทวยเทพผู้                ติดตาม
เราย่อมเพียรพยายาม       ไป่ยั้ง
หยุดอยู่เพื่อคนหยาม        ดีอยู่    ฤาพ่อ
ตนพึ่งตนจิตตั้ง                ว่ายเวิ้ง   ทะเลวน

เทวดา:
มหาสมุทรสุดลึกล้น       คณนา
ฟากฝั่งไกลสุดตา          ลับลี้
ความเพียรอาจนำพา    สำเร็จ เสมอฤา
มีแต่ตายกับซี๊                หมดสิ้น   อานิสงส์

มหาชนก:
ดูก่อนทวยเทพผู้             ไถ่ถาม
ตายก็ตายสมนาม          มนุษย์นี้
ถึงตายไป่เกรงขาม         กลัวเข็ด    เลยนา
ตายก็ตายหมดหนี้          โลกนี้    โมทนา

ล้มแล้วลุกอย่าท้อต้องต่อสู้
ให้มันรู้ว่าจะแพ้สักแค่ไหน
แม้ไม่เดินก็แค่คลานพอผ่านไป
อาจจะถึงหลักชัยได้สักวัน
ล้มแล้วลุกอย่าท้อต้องต่อสู้
ประสบการณ์เป็นครูให้เลื่อนขั้น
จะล้มค่อยล้มคะมำไม่สำคัญ
ขอเพียงอย่าล้มตะบันเท่านั้นพอ

 

 

โลกนี้หมุนคว้างอยู่กลางฟ้า
สรรพสัตว์นานาไม่หยุดนิ่ง
โลกนี้หมุนไวไม่ประวิง
สรรพสิ่งหมุนวนไม่ทนทาน
พึงเรียนรู้ลีลาประสาโลก
ทั้งสุขโศกที่เวียนวนในสงสาร
พึงศึกษาทุกบทปรากฏการณ์
และเบิกบานอยู่กับโลกอย่าโศกเลย

เวียนวนแหวกว่ายเวิ้ง        วังวน
เวียนเกิดเวียนตายจน        เหนื่อยล้า
พอทีโลกร้อนรน                  แรงกิเลส
ดับภพดับชาติหน้า            แน่วโน้ม   นิพพาน

เวียนวนและแหวกว่าย
อยู่ในสายกิเลสา
เวียนวนและเหว่ว้า
ทั้งวุ่นวายหลายครั้งคราว

เป็นสัตว์เดรัจฉาน
ก็เนิ่นนานเจ็บระนาว
ทุกข์ยากก็ยืดยาว
มิรู้แจ้งซึ่งความจริง

เป็นคนก็หลายครา
ได้เกิดมาเป็นชายหญิง
เคยใหญ่ยืนยงยิ่ง
เคยต่ำต้อยน้อยบารมี

เคยชั่วเคยฉ้อฉล
เคยเป็นคนที่แสนดี
เคยรวยเป็นเศรษฐี
ทั้งยาจกก็เคยเป็น

เวียนวนและแหวกว่าย
มิผ่อนคลายแสนลำเค็ญ
น้ำตาไหลกระเซ็น
รวมกี่สายกระแสธาร

เหนื่อยล้ามาพอแล้ว
ถึงคราวแผ้วผ่องนิพพาน
ลาโลกที่ลนลาน
สู่แดนทิพย์ อมตะธรรม

ชายคนหนึ่งมีบิดา
ร่างชราน่าสงสาร
หมดแรงทำการงาน
ช่วยทางบ้านก็ไม่ไหว
เลยเห็นเป็นเกะกะ
ก็คิดจะกำจัดไกล
จึงหากะลาให้
แล้วส่งพ่อไปขอทาน
ต่อมาลูกของตัว
เล่นข้างครัวเงียบอยู่นาน
ถามลูกด้วยคำหวาน
ว่าลูกพ่อเล่นอะไร
ลูกตอบเล่นกะลา
ขัดแล้วทาน้ำมันไว้
เมื่อพ่อแก่ตัวไป
จะให้พ่อไปขอทาน

ใจร้อนใจร้ายจะวายวอด
ฟู่ฟู่ฟอดฟอดเหมือนงูเห่า
ใจร้อนใจร้ายทำลายเรา
โง่เง่างุ่นง่านสันดานงู
ใจเร็วใจร้อนและใจร้าย
มักง่ายมักโง่ไม่โก้หรู
ทำอะไรเร่งรีบเหมือนบีบปู
จะเค้นเลือดจากปูดูไม่เจอ
เร่งรีบรีบเร่งและเร่งรีบ
ปูจะหนีบเอาหนาอย่าพลั้งเผลอ
เลือดปูไม่มีดอกจะบอกเกลอ
จะเร่งรีบเลินเล่อไปทำไม
ทำอะไรเร็วรี่ไม่ดีหรอก
กระฉึกกระฉอกเชื่องช้าเข้าจนได้
ใจเร็วใจรีบบีบหัวใจ
ใจเย็นเย็นเข้าไว้สบายแฮ

 

เจ้าอารมณ์ข่มอะไรที่ไหนเล่า
ก็ข่มใจของเจ้ามิใช่หรือ
เจ้าอารมณ์ข่มอะไรที่ไหนฤา
แท้ก็คือขืนข่มอารมณ์เอง
มีอำนาจยิ่งยงเป็นองค์เจ้า
เยี่ยงขุนเขามั่นคงดำรงเคร่ง
อารมณ์เลวอารมณ์ชั่วไม่กลัวเกรง
เพราะตนเองนี่ไงเล่าเจ้าอารมณ์

ชีวิตมนุษย์ชาติย่อมผิดพลาดอยู่บ้าง
ในสำนึกนายนางจงปล่อยวางจิตไว
ยามผิดก็ให้รู้อย่าหดหู่กับความผิด
ล้มแล้วลุกเป็นนิจเพื่อดวงจิตแจ่มใส
อย่าใจน้อยสร้อยเศร้ากับตัวเราเลยนะ
ความผิดพลาดคือพระช่วยชำระจิตใจ
ให้เรารู้ว่าเรานี้มิได้ดีเต็มร้อย
เราผิดพลาดด่างพร้อยเราก็ด้อยก็ได้
เรามิใช่เทวดาเหนือฟ้าเหนือสวรรค์
เราคือมนุษย์เต็มขั้นเราพระอรหันต์ที่ไหน
เมื่อรู้ตัวว่าเราผิดก็ปรับจิตพิจารณา
ว่าเรานี้นี่หนาไม่แกร่งกล้าเกรียงไกร
จงอ่อนน้อมถ่อมตนกับทุกคนทุกครั้ง
ว่าชีวิตย่อมผิดหวังอย่าจริงจังเกินไป
ให้ความผิดเป็นครูให้ความรู้เป็นอาจารย์
ทำชีวิตเบิกบานกล้าหาญชาญชัย
โลกนี้สวยหรูน่าอยู่ไม่ใช่น้อย
อย่าอับเฉาเศร้าสร้อยอย่าเหี่ยวละห้อยโหยไห้
เมื่อยอมรับความผิดปรับชีวิตสดชื่น
เมื่อเห็นผิดเขาอื่นก็กลมกลืนกันไป
เราก็ผิดเขาก็ผิดทุกชีวิตแหละหนา
ผิดกันไปผิดกันมาอย่าถือสาหมั่นไส้
มาถือศีลกันเถิดเพื่อให้เกิดความสุข
ถ้าถือสาเป็นทุกข์เหมือนเพลิงลุกภายใน
มาปล่อยวางช่างมันจะสุขสันต์เสร็จสม
ล้างกิเลสในอารมณ์จะสุขสมตลอดไป

บนเส้นทาง แยบยล ของคนกล้า
ต้องฟันฝ่า ความลำบาก และขวากหนาม
เพื่อมุ่งสู่อนาคตอันงดงาม
ต้องยืนหยัด พยายาม ในปัจจุบัน
ในบางคราวก้าวพลาดมีบาดแผล
อย่ายอมแพ้บนหนทางที่สร้างสรรค์
ใครเล่าอยู่ยืนยงคงกระพัน
จงเท่าทันทุกข์ทนในหนทาง
ซึ่งแน่นอนในระหว่าง เส้นทางสู้
ความทุกข์ยากย่อมมีอยู่ ทุกเยื้องย่าง
เพียงระวังเวียนวก ตกหลุมพราง
เดินไปอย่างแยบยลทั้งต้นปลาย
ถ้าไม่ก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ
เพราะกลัวการล้มคว่ำคะมำหงาย
ก็เอาเถิดหยุดยอพอสบาย
แล้วก็ตายเปล่าปลี้หนึ่งชีวิต
เมื่อมุ่งหน้ากล้าก้าวอย่างห้าวหาญ
ให้ทนทานทุกข์ท้าทายทั้งกายจิต
แม้เพื่อนร่วมแรงใจคนใกล้ชิด
จะถอยทัพกลับทิศก็ช่างเธอ
ฉันยอมรับว่าบาดเจ็บหนาวเหน็บเนื้อ
แต่เพียงเพื่อโลกสุขพร้อมฉันยอมเสมอ
ฉันยอมรับว่าหงอยเหงาเศร้าละเมอ
แต่เพื่อโลกล้ำเลิศเลอฉันยินดี

มาอดทนกันเถิดประเสริฐแท้
อย่าอ่อนแอขี้บ่นไม่ทนอด
ขันติธรรมนำเที่ยวไม่เคี้ยวคด
นั่นคือบททดสอบอันชอบธรรม
โลกมีเลวมีร้ายมีหลายหลาก
ความลำบากชายหญิงทุกสิ่งส่ำ
เดี๋ยวเหน็บหนาวเดี๋ยวร้อนรนเดี๋ยวฝนพรำ
อุปสรรคซ้ำซ้ำเป็นธรรมดา
กลัวอะไรกับนิยามความลำบาก
กลัวอะไรความยุ่งยากทุกทีท่า
กลัวอะไรกับความทุกข์อุกอุรา
กลัวอะไรกับปัญหาสารพัน
นั่นคือสิ่งทดสอบให้ชอบเถิด
นั่นคือสิ่งสูงประเสริฐเปิดสวรรค์
นั่นคือสิ่งธรรมดาเป็นสามัญ
นั่นคือสิ่งสร้างสรรค์ทุกชั้นชน
ฉันจะเริ่มเริงระบำความลำบาก
แม้จะยากอย่างไรจะไม่บ่น
ฉันจะสู้ทุกข์โศกโลกร้อนรน
อย่างทรหดอดทนทุกหนทาง
ขอให้เธออดทนอย่าบ่นท้อ
มาร่วมก่อกองไฟใสสว่าง
เป็นไฟเพียรเรียนละสละวาง
อย่าบอบบางลืมบทความอดทน

ใจคนใจใครก็ใจเขา
จะให้เหมือนใจเรากระไรได้
ต่างคนต่างคิดต่างจิตใจ
จะยึดมั่นทำไมกับใจคน
เห็นแท้รู้เท่าใจเราท่าน
คือสังขารปรุงแต่งทุกแห่งหน
เปลี่ยนแปรแปรเปลี่ยนและเวียนวน
โอ้ใจคนเกินคาดประหลาดใจ

อุปสรรคหนักหนาจงฝ่าข้าม
ด้วยนิยามนักสู้ไม่รู้หนี
แม้ทุกข์ยากลำบากลำบนอดทนซี
ทุกข์ใช่มีไว้เพื่อท้อต่อความทุกข์
แต่มีไว้เพื่อสู้ให้รู้ว่า
โลกนี้หนาแท้จริงใช่สิ่งสุข
ทั้งเช้าสายบ่ายเย็นล้วนเป็นทุกข์
อย่าปล่อยใจเจ่าจุกทุกข์ประจำ
เมื่อเป็นทุกข์ก็ให้เห็นว่าเป็นทุกข์
ความสนุกอร่อยนิ่มไม่อิ่มหนำ
หลงสนุกหนีทุกข์จริงยิ่งระกำ
สนุกนำทุกข์ถนัดเต็มอัตรา
เมื่อเป็นทุกข์ก็ให้เห็นว่าเป็นทุกข์
เพราะความสุขแท้จริงใช่วิ่งหา
แต่คือเรียนทุกข์ในโลกเป็นตำรา
เพื่อค้นคว้าความพ้นทุกข์จนสุขจริง
ความทุกข์กายเกิดอยู่ทุกผู้ป่วย
ก่อนมอดม้วยกลายเป็นศพสงบนิ่ง
ป่วยทางกายจงรักษาอย่าประวิง
ทุกชายหญิงย่อมไม่สร่างทุกข์ทางกาย
ความทุกข์จิตเกิดอยู่ทุกหมู่เหล่า
คือจิตเศร้าเหงาเหลือจิตเบื่อหน่าย
เหมือนอยู่กินในโลกันตร์อันตราย
เร่งขวนขวายออกจากโลกโศกอารมณ์
มาอ่อนน้อมยอมรับกับทุกสิ่ง
คือยอมรับความจริงทุกสิ่งสม
ทุกคนทุกข์ทรมานมานานนม
เมื่อยอมรับปรับอารมณ์ไม่ตรมใจ
อุปสรรคหนักหนาจงฝ่าข้าม
ด้วยอดทนพยายามพ้นหนามไหน่
แล้วจะรู้ว่าโลกนี้ไม่มีอะไร
ทุกข์เท่าใดก็แค่เป็นเช่นนั้นเอง

พ่อแม่ก็แก่เฒ่า
จำจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบจะพ้องพาน
เพียงเสี้ยววารของคืนวัน
ใจจริงไม่อยากพราก
เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แต่ชีพไม่ทนนาน
ต้องร้าวรานสลายไป
ขอเถิดถ้าสงสาร
อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย
ผิดเผลอไผลเป็นแน่นอน
ไม่รักก็ไม่ว่า
เพียงเมตตาเอื้ออาทร
ให้กินและให้นอน
คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ
เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง
ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้
ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบปรน
เฝ้าเลี้ยงจนเติบใหญ่
แม้เหนื่อยใจก็ยอมทน
หวังเพียงจะให้ผล
เติบโตจนสง่างาม
ขอโทษถ้าทำผิด
ขอให้คิดทุกทุกยาม
ใจแท้มีแต่ความ
หวังติดตามช่วยอวยชัย
ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง
มีหรือหวังอยู่ทนได้
วันหนึ่งคงล้มไป
ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง

สัตว์โลก มีมากมาย หลายแบบอย่าง
สัตว์มีหลาย ท่าทาง ต่างเจ้าของ
สัตว์ขาเดียว คือหอยทาก เดินลากท้อง
สัตว์สองขา ไปมาคล่อง ต้องเป็น "คน"
สัตว์สามขา คือคนแก่ แลไม้เท้า
ยามผู้เฒ่า เดินไปมา น่าฉงน
ขาตั้งกล้อง ก็สามขา ดูน่ายล
สัตว์สี่ขา หน้าขน คือสุนัข
สัตว์ห้าขา คือปลาดาว ตัวยาวสั้น
สัตว์หกขา คือแมลงวัน ขยันขยัก
สัตว์เจ็ดขา คือยุง ยุ่งจริงนัก
สัตว์แปดขา ปลาหมึกยักษ์ นั่นยังไง
สัตว์สิบขา คือปู คนรู้ทราบ
สัตว์ร้อยขา คือตะขาบ คนทราบได้
สัตว์พันขา คือกิ้งกือ ชื่อดังไกล
สัตว์มีขา กว่านั้นไซร้ อย่างไรกัน
สัตว์มีขา หลากหลาย ไม่ง่ายนัก
แต่ก็ยัง พร้อมพรัก นักสร้างสรรค์
สัตว์สองขา ยังถนัด ขัดขากัน
เพราะยึดมั่น ในอัตตา สองขาตน
พึงใช้หัว ใช้สมอง คุ้มครองขา
ให้ก้าวหน้า นอกใน อย่างได้ผล
อย่าก้าวย่าง สร้างปัญหา ขัดขาคน
ยืนอยู่บน ลำแข้ง ไม่แกล้งใคร
จงเป็นสัตว์ สองขา ปัญญาเลิศ
สัตว์สองขา จิตประเสริฐ สว่างไสว
สัตว์สองขา สามัคคี มีน้ำใจ
สัตว์สองขา พาพ้นภัย ไปนิพพาน