ดาวดวงนั้น
(ด้วยคารวะแด่...ท่านอังคาร กัลยาณพงศ์)

ดาวดวงนั้นอยู่ไกลในฟากฟ้า เป็นปริศนาท้าทายให้ไปถึง
คืนวันฝันเงียบอึงคะนึง ซ่อนซึ้งแสงแก้วแวววาว
ดาวดวงนั้นอยู่ไกลจากคำตอบ ทดสอบปัญญาแห่งห้วงหาว
อำนาจพลังบางดวงดาว ส่องทิพย์พริบพราวทิฆัมพร
ดาวดวงนั้นมีอยู่หรือเป็นอยู่ ซ่อนรู้ในสัมผัสประภัสสร
แต่กลับเปลี่ยวเหงาร้าวรอน ท่ามกลางภราดรมืดดำ
ดาวดวงนั้นมีอยู่หรือหาไม่ ในจักรวาลดวงใจที่คลาคล่ำ
เห็นแต่ใจไม้ไส้ระกำ เหยียบย่ำทำลายในรอยเท้า
ดาวดวงนั้นไม่ยินร้ายไม่ยินดี โลกียสุขและทุกข์เศร้า
ยังคงนฤมิตจิตแสงเงา สงบงามท่ามขุนเขาอนันตกาล
ดาวดวงนั้นวันหนึ่งมนุษย์โลก บริโภคเพ็ญแสงอันไพศาล
จะเข้าถึงวิมุติวิสุทธิธาร หยาดใสในละหานแห่งวันคืน
จึงยิ้มกับดาว...ดวงนั้น อิ่มเอมและอัศจรรย์ความรู้ตื่น
พูดกับดาวคุยกับดาวได้ยาวยืน แม้ใครอื่นเบื้อใบ้ไม่ไยดี
ถึงวันใดไร้ดาวสกาวฝัน ยังเฉิดฉันดาวฉายหทัยวิถี
สะเก็ดดาวร่วมฟ้าในราตรี ขอคารวะบทกวีนี้แด่ดาว

* ศิวกานท์ ปทุมสูติ
๒ พฤษภาคม ๒๕๔๗