ฝกต๋นมีชะข้า ไหมหลู
หมบตะเหล็นเฉ่นหมู ท่านบั้ว
เควลนเข่วคนลู ใลเหญ่ว
ด๊อนเหรือดแท่นทั้งควั้ว ห่ายร้าเลืองมง

ฝนตกมาชะขี้ หมูไหล
เหม็นตลบฉู่เหม็น ทั่วบ้าน
คนเลวขู่คนเลว เลวใหญ่
เดือดร้อนทั่วทั้งแคว้น ห่าร้ายลงเมือง

เชื้อโรค (ความเลว) ที่ได้ปุ๋ย มันก็จะแพร่ขยาย เหมือนขี้หมูพอได้ฝนตกชะ ก็หลากไหลคละคลุ้ง ฉะนั้น แล้วก็ระบาดฟุ้งเน่าเหม็น ระบือตลบอบฉาวโฉ่กันไปทั่วบ้านทั่วเมือง

เมื่อ “ความเลว” ได้แพร่ไป และ กลืนคน ให้เป็น “คนเลว” กันมากหน้าขึ้นถ้วนทั่วจนได้ที่แล้ว “คนเลว” ก็จะพยายามช่วย “คนเลว” ปกป้อง “คนเลว” กันเป็นธรรมดา และขู่ “คนเลว” ไม่ให้ไปช่วย “คนดี” ไม่ให้ไปสนใจ “ความดี” ขู่ “คนเลว” บีบบังคับ “คนเลว” ให้จำใจเลวอยู่อย่างเดิม ไม่ให้นอกคอก ขู่ “คนเลว” ให้อยู่ในขอบเขตอาณาจักรแห่ง “ความกลัว” และ “ความโง่” นี้คือ “ความเลวใหญ่” (ไลเหญ่ว) ความเดือดร้อนทั่วทั้งบ้านทั้งเมือง จึงได้ทับถมทวียิ่งๆ ขึ้น เป็นห่าร้ายลงเมือง

และ โรคห่าที่ร้ายสุด ทั้งหนักที่สุดในบ้านเมืองขณะนี้ ก็คือ… “บัณฑิต” หรือ “ผู้ทำการทำงาน” ให้แก่ประชาชน (สังคม) ให้แก่บ้านเมืองทั้งหลาย “ไม่ซื่อสัตย์” หรือ เป็น “โจร” ทั้งที่รู้ตัว และไม่รู้ตัว มีครบ ทั้งโจรน้อย หรือ โจรขนาดกลาง หรือ โจรขนาดใหญ่ ตามขนาดของกิเลส มันระบาดร้ายลงเมืองจนเป็นห่าแล้ว

โอ ! เมื่อไหร่ “คนดี” จะกล้าเข้าข้าง “คนดี” บ้าง จะกล้าช่วยผนึกสังคม “คนดี” กัน ให้มีพลังขึ้นได้บ้างหนอ ? !

๘ สิงหาคม ๒๕๒๔